Κωνσταντινούπολη - Ποιήματα του Τάκη Ζαχαρίου

Ο Ορίζοντας της Κωνσταντινούπολης

Σαν ήσουνα μικρό παιδί, γονατιστή
ζητούσες του θεού συγχώρεση

μα τώρα καβαλάς εφτά λοφάκια.

Αφηνιασμένα άλογα της Αραπιάς
στροβιλίζονται στις μισόκλειστες
σου πύλες, το Μισοφέγγαρο φιλά
τα πορσελάνινα σου στήθη
και έχεις ρίξει την αγνότητα σου
μέσα στο βυθό του Ελλήσποντου.

Ιερή Βασίλισσα μου,
μήπως κάποτε δεν είχαμε συναντηθεί
σ' ένα μπουρδέλο και μήπως δεν σου γέμισα
τη φούχτα με χρυσά κωνσταντινάτα;

Στα σοκάκια σου και στα παζάρια,
τα κόκκινα λουλούδια και οι παράφρονες
τους κόρες χορεύουνε μες τους καπνούς
και αγάδες μανιασμένοι στα πορνεία
λαχταρούνε στρουμπουλές παρθένες
κι αγοράκια που 'χουν γεννηθεί για απόλαυση.

Τα δάχτυλα σου χαϊδεύουνε το σάζι, έξαλλοι
δερβίσηδες μπαίνουν τον χορό του μαχαιριού,
και ένας κοκαλιάρης μοναχός
φορτωμένος αρετή και αμαρτία, προσμένει
την ανάσταση του μαρμάρινου αυτοκράτορα.

Ο μουεζίνης ψηλά στη κορυφή του κόσμου
παραδίνει τη ψυχή του στου θεού τα πόδια
και από το βάθος του πόνου και της τρέλας
γλυκοτραγουδά στον κόσμο κάθε αυγή:

“Ο Θεός Είναι Μεγάλος, Αλλάχου Άκμπαρ,
           ο Θεός Είναι Μεγάλος."

Tάκης Ζαχαρίου - Ποιήματα Γιαλούσα Κύπρος

Read the English version of this poem Istanbul