 |
| Πορτραίτο Ενός Λυπημένου Άντρα |
Το μόνο που ακούω είναι η φωνή σου:
“Θυμάσαι αυτό; θυμάσαι εκείνο;
τι γίνεται με αυτό; τι γίνεται με εκείνο;”
“Θυμάσαι αυτό; θυμάσαι εκείνο;
τι γίνεται με αυτό; τι γίνεται με εκείνο;”
και συνεχίζεις:
“Πάντα σου στρατιώτης, ποτέ σου στρατηγός.”
και… και… και...
“Δεν ήρθε να σε δει, έτσι δεν είναι;”
Αλλά ίσως εδώ να έχεις δίκιο.
“Γιατί δεν ήρθες να με δεις μπαμπά;”
Μερικές φορές τίποτα δεν λες—
η σιωπή, το πιο σκληρό σου κόλπο.
Μια ματιά και είμαι χαμένος,
με βασανίζεις, με παίρνεις στο κορόιδο.
Όλες οι σκέψεις που προσπάθησα τόσο
σκληρά να διώξω—όλοι μου οι φόβους
κι η κάθε ανασφάλεια μου.
“Δεν μπορούσες να μου δείξεις τουλάχιστο
λίγη αγάπη;” και κλαίω για το παιδάκι που
μόλις έκλισε εφτά.
Όταν σου λέω ότι αυτά δεν είναι νέα
—προσποιούμαι φυσικά—εσύ γελάς.
Μα πώς με ξέρεις έτσι;
Είμαι εγώ εσύ, είσαι εσύ εγώ;
Πρόσεχε παλιόφιλε,
ούτε εγώ μα ούτε κι εσύ μπορεί
να 'μαστε εδώ σε λίγες μέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου