Η Πυθία - Ποιήματα του Τάκη Ζαχαρίου

 

Παθιασμένοι Εραστές

Διψώ για τη Πυθία—
μια άγρια και μανιασμένη θύελλα.

Ξαπλωμένη στην κορφή του ορίζοντα
καπνίζει ολονυχτίς στριφτά τσιγάρα
και μια μυρωδιά παράξενη γεμίζει τον αέρα—
η μυρωδιά της πρώτης της λαχτάρας.

Ένα μ' ένα γδύνω τα εφτά της

πέπλα ψάχνοντας να βρω τι κρύβει
στο αμαρτωλό μυαλό της.
Μου παραδίνεται στο κύκνειο άσμα
της κραυγής της και εγώ λεηλατώ
αχαλίνωτα τη πορφυρής της ώρας

Μια παραφορά μας κυριεύει συνεχώς
και για μια τέτοια θεία τρέλα, όλοι που
φρουρούν τα ερείπια της αγνότητά μας
μας διώχνουν πέρα από τα τείχη.

Σε μια σπηλιά όλο καπνούς και αλμύρα,
ρίχνω βυσσινί λουλούδια στο νεογέννητο
της στήθος και ο ζηλιάρης δικαστής
ουρλιάζει—ξεδιάντροπα διψούσε
τη πρώτη νύχτα της τιμής της.

Έχω μια πείνα ορμητική
για τη διεφθαρμένη αυτή θεά
και μια αδέσμευτη φρενίτιδα με καίει.
Είμαστε και οι δυό φτιαγμένοι
από πηλό και αμάρτημα, δυό
απροσάρμοστες ψυχές που βρήκαν
καταφύγιο μέσα στον ίδιο βάλτο.

Η Πυθία, μια θεά ακόρεστης λαγνείας
ενδίδει δίχως δισταγμό στις ανεμπόδιστες
μου αιρέσεις και οι όρκοι
της σεμνότητάς της καταφεύγουν
προδομένοι στο γυαλιστερό ορίζοντα.

Tάκης Ζαχαρίου - Ποιήματα Γιαλούσα Κύπρος

Click here to read the English version of this poem  Pythia