Nitah | Ποιήματα της Κύπρου

 

Το διαχρονικό άνθος της αγάπης

Όταν ήμασταν σχεδόν παιδιά…
 
Θυμάσαι τα απογεύματα στο πάρκο;
Ήσουν γλυκιά και απαλή
σαν τ΄ αεράκι που φυσούσε στις ιτιές.
Οι κρίνοι χαμογελαστοί κοκκίνιζαν
και τα μεγάλα γέρικα πλατάνια πλέκανε
τα φύλλα τους να μας κάνουνε σκιά.
 
Στα αλήθεια σ’ αγαπούσα, μα τα νιάτα
είναι ανόητα, δεν έχουνε λιγάκι υπομονή.
Η ζωή μπροστά μου με καλούσε και έκλεισα
το βιβλίο μας πριν καν να είχε ανοίξει.
 
Με ρώτησες, "Γιατί" και τα δάκρυά σου
πέσανε στα κρίνα και τα κρίνα έκλαψαν.
 
Τώρα με μια φωνή ξεθωριασμένη
σε καλεί ο γέρο-τροβαδούρος
από την άλλη πλευρά της γέφυρας:
“Αγάπη μου, στο πρώτο μας ξημέρωμα
συναντηθήκαμε δυό χρόνια πιο νωρίς”

Τάκης Ζαχαρίου - Ποιήματα Γιαλούσα Κύπρος

Click here to read the English version of this poem  Nitah