 |
| Kingsway Day College, Gower Street |
Μια φορά κι έναν καιρό
στις μέρες του αναμάρτητου πηλού...
Ο κύριος Clements στέκεται
στην είσοδο με ένα βιβλίο
του D. H. Lawrence στο χέρι—
σ’ ευχαριστώ κύριε Clements,
πάντοτε θα σε θυμάμαι.
Η Nitah από την αρχαίο γη
εύθραυστη, γεμάτη εμπιστοσύνη,
γέρνει στ’ ανοιχτό παράθυρο
όλο χαμόγελα και μπούκλες.
Η καλοσύνη της με άγγιξε απαλά
με όσα ήταν στη ζωή αθώα.
Τάκης Ζαχαρίου - Ποιήματα Γιαλούσα Κύπρος
όλο χαμόγελα και μπούκλες.
Η καλοσύνη της με άγγιξε απαλά
με όσα ήταν στη ζωή αθώα.
Ένα ντροπαλό απόγευμα—
η αγνότητα και ο πόθος
σμίγουνε σ’ ένα κίτρινο κρεβάτι.
Μια καταιγίδα δίχως σύνορα—
η πρώτη της κραυγή, οι ψίθυροί μας
και όλες οι μέρες της αυγής.
Ποτέ δεν είπαμε αντίο,
ούτε τελευταία λόγια χωρισμού,
ψέματα ευγενικά ή υποσχέσεις φιλίας.
Χωρίσαμε δίχως να πούμε λέξη
και οι δυό σχεδόν μικρά παιδιά.
Η Gower Street είναι τώρα αγνώριστη.
Το σινεμά, η καφετερία, το πάρκο—
τίποτα δεν υπάρχει πια,
ένας νέος κόσμος για μια παλιά ζωή.
η αγνότητα και ο πόθος
σμίγουνε σ’ ένα κίτρινο κρεβάτι.
Μια καταιγίδα δίχως σύνορα—
η πρώτη της κραυγή, οι ψίθυροί μας
και όλες οι μέρες της αυγής.
Ποτέ δεν είπαμε αντίο,
ούτε τελευταία λόγια χωρισμού,
ψέματα ευγενικά ή υποσχέσεις φιλίας.
Χωρίσαμε δίχως να πούμε λέξη
και οι δυό σχεδόν μικρά παιδιά.
Η Gower Street είναι τώρα αγνώριστη.
Το σινεμά, η καφετερία, το πάρκο—
τίποτα δεν υπάρχει πια,
ένας νέος κόσμος για μια παλιά ζωή.
Στέκουμε μπροστά στο παλιό σχολείο.
Οι ώρες περνούν—μια, δυό, τρεις.
Πως; Πότε; Που πήγανε;
Πόσο γρήγορα χάθηκε το πρωί!
Σούρουπο πια—οι σκιές όλο και μεγαλώνουν.
Οι ώρες περνούν—μια, δυό, τρεις.
Πως; Πότε; Που πήγανε;
Πόσο γρήγορα χάθηκε το πρωί!
Σούρουπο πια—οι σκιές όλο και μεγαλώνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου