 |
| Η Καταιγίδα Μέσα Μας: Ο Αγώνας για τον Έλεγχο |
Λαχταρούσες αγιοσύνη
αλλά αμφιβολίες μαστίγωναν
ανέλεα το κορμί σου.
Βασανισμένη, ζούσες
μια αναμάρτητη ζωή
μέσα στα βιβλία.
Παράδειγμα για όλους,
έπινες χυμό χωρίς παγάκια
και αντιστεκόσουνα γενναία
σε κάθε σκέψη αμαρτίας.
Μιλούσες για Θεό
και μια παλιά σου φίλη
αλλά κάθε φορά
που ‘λεγες το όνομά της
μια αμίλητη σκιά
έπεφτε κρυφά στα μάτια σου.
Νιώθοντας μια αφανέρωτη
ντροπή παντρεύτηκες ένα πτυχίο.
Τώρα, τα δύο διπλώματά σας
πιασμένα χέρι-χέρι στον τοίχο της
κρεβατοκάμαράς σας, άναυδα
κοιτάζουνε κάθε Σαββάτο βράδυ
τo άχαρο ζευγάρωμα σας.
Αναρωτιέμαι όμως
ενάρετη μας κουκουβάγια.
Όταν κλείνεις τα ξέθωρα
σου μάτια και κλαψουρίζεις
την τελευταία κραυγή της νύχτας
ποιανού το πρόσωπο ίσως βλέπεις;
Μήπως η παλιά σου φίλη
νάνε ακόμη το μεγαλύτερο
κενό που μένει την ζωή σου;
Καλή φίλη της νιότης μας.
Μακάρι να ‘χες λίγο θάρρος
δεν θα σε αγαπούσαμε πιο λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου