Το διαχρονικό άνθος της αγάπης |
Όταν ήμασταν σχεδόν παιδιά…
Θυμάσαι τα απογεύματα στο πάρκο;
Ήσουν γλυκιά και απαλή
σαν τ΄ αεράκι που φυσούσε στις ιτιές.
Οι κρίνοι χαμογελαστοί κοκκίνιζαν
και τα μεγάλα γέρικα πλατάνια πλέκανε
τα φύλλα τους να μας κάνουνε σκιά.
Θυμάσαι τα απογεύματα στο πάρκο;
Ήσουν γλυκιά και απαλή
σαν τ΄ αεράκι που φυσούσε στις ιτιές.
Οι κρίνοι χαμογελαστοί κοκκίνιζαν
και τα μεγάλα γέρικα πλατάνια πλέκανε
τα φύλλα τους να μας κάνουνε σκιά.