Η αγάπη μου για τον Υιό του Ανθρώπου και το Χριστιανισμό ως τρόπο ζωής είναι απέραντη, ωστόσο, μου είναι αδύνατο να πιστέψω σε έναν μεταφυσικό κόσμο.
Αυτό το ποίημα είναι η προσωπική μου άποψη για τον Θεό, Ιησού, και Ιούδα Ισκαριώτη. Παρακαλώ μην συνεχίσετε να διαβάζετε αυτό το ποίημα αν προσβάλλεστε εύκολα ή αν είστε μισαλλόδοξοι στις απόψεις άλλων ανθρώπων.
Το ποίημα αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό εμπνευσμένο
από το μυθιστόρημα "Ο Τελευταίος Πειρασμός" του Νίκου Καζαντζάκη.
Ο Ιούδας Ισκαριώτης |
Ο Μεσσίας με κεραυνούς κορόνα·
θάνατος, φωτιές, Ρωμαίικο αίμα
κι όλες οι καμπάνες να χτυπούν
"‘Ο Ιεχωβάς έφθασε στη Σιών."
Κύριε μου πόσα χρόνια ακόμη,
δεν ακούς το κλάμα του Σαλέμ;
Πορνεύεται η θεία πόλη
με αυτοκράτορες και στρατηγούς
και η περήφανη φωνή της που πάντα
υμνούσε το όνομα σου, έχει πια σωπάσει.
Ένας ξένος ψευτοβασιλιάς κάθεται
στον άγιο θρόνο και η χρυσή άρπα
του Δαβίδ έπαψε να σου τραγουδά.
Κάθε μέρα έρχομαι και χτυπώ
την πόρτα σου, και κάθε μέρα
με διώχνεις και μου λέγεις "Αύριο."
Όμως όχι, εγώ ο ταπεινός κι ανάξιος
δούλος σου, σηκώνω το κεφάλι μου και λέω
"Όχι αύριο, σήμερα Κύριε μου."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου