 |
| συναισθηματικοί χείμαρροι |
Η μόνη μας αλήθεια πια—οι λέξεις.
Η ομορφιά τους—το ερωτόπαιδο μας.
Ένας νέος κόσμος ανατέλλει σήμερα.
Το κατάρτι που άγγιξε τον ήλιο κάηκε
και το μικρό μας κίτρινο καράβι τρύπησε.
Οι λέξεις σου στάζουνε όλο μίσος·
μια καταιγίδα κόκκινη γεμίζει το μυαλό σου
και ακούω την ηχώ να ουρλιάζει
"Ποτέ δεν ήσουνα παρά μονάχα ξένος."
Η πραγματικότητα μας τώρα—
η θάλασσα τα πήρε όλα, κανένα ίχνος.
Όλες οι λέξεις, χάθηκαν—
οι απαλές, κι τρυφερές, οι κόκκινες κι θυμωμένες
όλες στο βυθό της μανιασμένης θάλασσας.
Μια άρρωστη σιωπή κυβερνά τον κόσμο μας.
Στο κόσμο αυτό, οι λέξεις είναι πιο σκληρές,
δίχως μορφή ούτε ήχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου