 |
Ο Άδης και η Περσεφόνη| εικόνα:
Tatiana Barbesolle |
Όταν γύρισε πίσω η Περσεφόνη
όλα τα χρώματα στον κόσμο
φωτίσανε ξανά την γκρίζα μου ζωή.
Την περίμενα για τόσα πολλά χρόνια
που μόνο μπόρεσα να δω το παιδί που έφυγε
κι όχι τη ώριμη γυναίκα που 'ρθε πίσω.
Για μένα, ήτανε ακόμη το μικρό γλυκό κορίτσι
που τόσο αγάπησα το περασμένο Μάρτη.
φωτίσανε ξανά την γκρίζα μου ζωή.
Την περίμενα για τόσα πολλά χρόνια
που μόνο μπόρεσα να δω το παιδί που έφυγε
κι όχι τη ώριμη γυναίκα που 'ρθε πίσω.
Για μένα, ήτανε ακόμη το μικρό γλυκό κορίτσι
που τόσο αγάπησα το περασμένο Μάρτη.
και σε σπηλιές στις θάλασσες και στα βουνά
όμως στον πανικό του αχόρταγου έρωτά μας
δεν πρόσεξα πάνω στις ροδιές
τους ώριμους καρπούς να κοκκινίζουν.
Σαν ήρθε το φθινόπωρο, λυπημένα χρώματα
πέσανε στη γη και τα σκούρα φύλλα του Σεπτέμβρη
ψιθύριζαν χειμώνα. Τα λουλούδια σταμάτησαν
να ανθίζουν κι τα δέντρα αρχίσαν να πεθαίνουν.
Η Περσεφόνη δεν χαμογελούσε πια
και ένα αλλόκοτο σκοτάδι της σκέπαζε τα μάτια·
ήξερα τότε πως ο Άδης ήρθε πάλι να την πάρει.
Ένα στέμμα πλουμισμένο με διαμάντια
χόρευε στα μάτια της κι οι φωνές των πεθαμένων
την καλούσαν να γυρίσει.
Ένα πρωί, η Περσεφόνη χάθηκε· λιγόστεψε ξανά
το φως και τούτη τη φορά οι κρύες μέρες του χειμώνα
μου το 'πανε ξεκάθαρα πως ποτέ δεν θα γυρίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου