Η αγάπη μου για τον Υιό του Ανθρώπου και τον Χριστιανισμό ως τρόπο ζωής είναι απέραντη, ωστόσο, μου είναι αδύνατο να πιστέψω σε έναν μεταφυσικό κόσμο.
Αυτό το ποίημα είναι η προσωπική μου άποψη για τον Θεό. Παρακαλώ μην συνεχίσετε να διαβάζετε αυτό το ποίημα αν προσβάλλεστε εύκολα ή αν είστε μισαλλόδοξοι στις απόψεις άλλων ανθρώπων.
 |
| Οι αμαρτωλοί στα χέρια του Θεού |
Αυτός ο τόπος είναι
ζοφερός.
Πεθάναν όλα τα λουλούδια
σακατεμένη κι άρρωστη η γη
και τα πουλιά έχουνε πια πετάξει.
Πεθάναν όλα τα λουλούδια
σακατεμένη κι άρρωστη η γη
και τα πουλιά έχουνε πια πετάξει.
Μονάχα ένα δέντρο
μ' ένα τσακισμένο κλώνο, παλεύει
απελπισμένα ενάντια στο σκοτάδι.Τρομάζω, όμως το ξέρω.
Πρέπει να πάω στο ποτάμι να πλυθώ
αλλά το άγιο ποτάμι πέθανε πριν χρόνια
και τώρα μόνο φίδια και οχιές σφυρίζουν
και γλιστρούν στα βρομερά νερά του.
Σύρθηκα χίλιες φορές πάνω σ' αγκάθια
και σε πέτρες για να γυρίσω πίσω, όμως
ο δρόμος γίνεται κάθε φορά πιο δύσκολος.
Η κακία σου είναι πάντα ολοσχερής.
Μου φόρτωσες ένα τεράστιο σταυρό
κι άκαρδα διέταξες τον άσπρο καβαλάρη
να γκρεμίσει όλο το κόσμο π' αγαπώ.
Κάθε μέρα ουρλιάζεις:
"Εγώ γαρ ειμί Κύριος ο Θεός σου,
Θεός ζηλωτής
ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού".
Αλλά εγώ δεν σκύβω το κεφάλι.
Τα αγκάθια, ο βαρετός σταυρός και όλα
τα καρφιά που μου κάρφωσες στα χέρια
γίνανε πια φτερά για να πετάξω ελεύθερος.
Κύριε, δεν σε φοβάμαι πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου