H Ιουλιέτα - Ποιήματα του Τάκη Ζαχαρίου

 

Ιουλιέτα

πάντα το φως της

μαζί, πάντα μαζί, ποτέ της μόνη

μεσημέρι—πενικιλίνη
και μια βελόνα θάνατο

χαμός, πόσος χαμός
ρέει σήμερα στη Βερόνα

κι αυτός ο λάκκος
χρόνια και χρόνια βάθος
καραδοκεί κρυμμένος στην γωνιά
του μαρμαρένιου κήπου

χέρια και κόκαλα
μπλεγμένα, σπασμένα
και μια βρωμιά θανάτου

μα πού ‘ναι
τα κόκαλα  ε κ ε ί ν η ς
που μοσκοβολούν μέλι και μύρο

θεριστή
βάλε στην θήκη το δρεπάνι

δίχως το φως της
πως θα θερίσεις το σιτάρι
στα κίτρινα χωράφια
τού καλοκαιριού

και συ σεβάσμιε και αγαθέ μου γέροντα
πάρε σε παρακαλώ τούτο το πρόσφορο
για το Τρισάγιο και τα καλά σου λόγια

'οχι! 'οχι! όχι!
ποτέ δεν την αφήνω μόνη
στα μάρμαρα και στις σκιές

πάντα το φως της
μαζί, πάντα μαζί, ποτέ της μόνη

Ένα ποίημα στη σειρά  δεκατρείς μεταξωτές μπαλάντες

Τάκης Ζαχαρίου - Ποιήματα Γιαλούσα Κύπρος

Click here to read the English version of this poem  Giulietta