Εκατό Χρόνια Ύπνο - Ποιήματα Κύπρου - Τάκης Ζαχαρίου

Η νεαρή κοπέλα

Ι.

Έθαψα τα τραγούδια μου
σε μια ξύλινη καλύβα
και στη σκιά του δεντρολίβανου
είδα το Τρισάγιο να θρηνεί
στα μάτια του καλοκαιριού

Δύσκολο ν’ αντέξω πια
τόση μεγάλη λύπη·
μα ποιος θα την θυμάται
σε σαράντα μέρες;

Καλή μου παραμάνα
είναι νωρίς να με ρωτάς—
θέλω να περιμένω ώσπου ν ‘αρθεί
το σούρουπο και ο αγαθός ιερέας.

ΙΙ.

Τα βλέφαρά μου είναι βαριά
από σκαθάρια που γιορτάζουν.

Τριγύρα μου η μυρωδιά
του νάρδου και βασιλικού
κι ο άγιος ιερέας μ΄ σταύρωσε
με τέσσερα γυαλιστερά καρφιά
στην θλιβερή φωνή του ψάλτη.

Δεν θέλω πια να ακούω
τη θλιβερή φωνή του ψάλτη.
Ο πνιγμένος του επικήδειος
μου ενοχλεί τον αιώνιον ύπνο.

Δεν θέλω πια να ακούω
τες πένθιμες καμπάνες να χτυπούν.
Ο πένθιμος θρήνος των καμπάνων
μου ενοχλεί τον αιώνιον ύπνο.

Θέλω να τυλίξω γύρω μου
έναν αιώνα και μια νύχτα σιωπής
και πια να κοιμηθώ για πάντα, μακριά
από τα λόγια και τα θόρυβο του κόσμου.


Ένα ποίημα στη σειρά   Δεκαρτείς ματαξωτές μπαλάντες

Τάκης Ζαχαρίου - Ποιήματα Γιαλούσα Κύπρος

Click here to read the English version of this poem   A century of sleep

Λίγα λόγια για το ποίημα…
Εκατό Χρόνια Ύπνο - Στοχασμοί για τον Θάνατο και τη Θλίψη - Ποιήματα Κύπρου 

Στο ποίημα “Εκατό Χρόνια Ύπνο,” ο ποιητής εξερευνά το βάρος του αποχωρισμού και την ηρεμία της αποδοχής. Αυτό το ποίημα πένθους και θλίψης, από το κύκλο  “Δεκατρείς Μεταξωτές Μπαλάντες” εντός της συλλογής Ποιήματα Κύπρου, παρουσιάζει τις δύο πλευρές του θρήνου και της εσωτερικής γαλήνης, δίνοντας φωνή στο πενθούντα αγαπημένο και στη νεκρή κοπέλα που αποδέχεται τη νέα της ύπαρξη.

 

Στο πρώτο μέρος, ο αγαπημένος, καταβεβλημένος από την απώλειά του, προσπαθεί να βρει ανακούφιση θάβοντας τα τραγούδια και τις αναμνήσεις του σε μια ξύλινη καλύβα, στο φως του κεριού. Στο χώρο αυτό, η λύπη του αντικατοπτρίζεται στην προσευχή του Τρισάγιου. Καθώς σκέφτεται την κοπέλα που έχασε, αισθάνεται το βάρος του πένθους και αναρωτιέται ποιος θα την θυμάται μετά από το σαρανταήμερο. Διστάζει να αντιμετωπίσει την θλίψη του, περιμένοντας την ήσυχη παρουσία του ιερέα, ο οποίος συμβολίζει τη συλλογική παρηγοριά.

 

Στο δεύτερο μέρος, η αφήγηση μεταφέρεται στην κοπέλα που αποδέχεται τη μετάβασή της στον αιώνιο ύπνο. Τυλιγμένη στη μυρωδιά του νάρδου και του βασιλικού, αναζητά σιωπή, κουρασμένη από τη φωνή του ψάλτη και τον πένθιμο ήχο της καμπάνας. Στον κόσμο της αιώνιας σιωπής, απομακρύνεται από τη φασαρία της ζωής, αγκαλιάζοντας έναν αιώνα και μια νύχτα ησυχίας μακριά από λόγια και τελετές.

 

Οι δύο φωνές στο “Εκατό Χρόνια Ύπνο” αποτυπώνουν τη βαθιά ανθρώπινη εμπειρία του αποχωρισμού και της γαλήνης. Ο θρήνος του αγαπημένου μένει στη μνήμη, ενώ η κοπέλα φεύγει ήσυχα, παραμένοντας όμως μέρος της αιώνιας σιωπής.

 

Ανάλυση Θεμάτων του Ποιήματος

 

Το ποίημα αναλύει τη θλίψη και την αποδοχή, αποκαλύπτοντας τη μεταβατική φύση της ανθρώπινης σχέσης με την απώλεια. Ο θρήνος του αγαπημένου εκφράζει τον πόθο για ανάμνηση, ενώ η κοπέλα, με το πέρασμα της στον αιώνιο ύπνο, βρίσκει γαλήνη.

 

Ανάλυση Στίχων

 

Ο ρυθμός του ποιήματος ακολουθεί τη ροή της εσωτερικής αφήγησης και των δύο χαρακτήρων, αντιπροσωπεύοντας τη θλίψη του ζωντανού και τη γαλήνη του αιώνιου ύπνου.

 

Ανάλυση Συμβολισμού

 

Οι μυρωδιές, η προσευχή και ο ήχος της καμπάνας αντιπροσωπεύουν τον χωρισμό των κόσμων. Η αναφορά στο Τρισάγιο συνδέει τη ζωή με το θείο, ενώ η σιωπή του αιώνιου ύπνου συμβολίζει την αποδοχή.

 

Κύρια Ποιητική Εικόνα

 

Το κερί και η μυρωδιά του βασιλικού δημιουργούν έντονη εικόνα, υπογραμμίζοντας την αντίθεση μεταξύ ζωής και αιώνιας ησυχίας.

 

Επίδραση Θρησκευτικού Συμβολισμού

 

Τα θρησκευτικά στοιχεία όπως το Τρισάγιο και η φωνή του ψάλτη προσφέρουν παρηγοριά. Ωστόσο, για την κοπέλα, αυτά τα σύμβολα ανήκουν στον παρελθόντα κόσμο, δείχνοντας τη διαφορά μεταξύ ανθρώπινου πένθους και γαλήνης.