Εκατό χρόνια ύπνο - Ποιήματα του Τάκη Ζαχαρίου

Η νεαρή κοπέλα

Ι.

Έθαψα τα τραγούδια μου
σε μια ξύλινη καλύβα
και στη σκιά του δεντρολίβανου
είδα το Τρισάγιο να θρηνεί
στα μάτια του καλοκαιριού

Δύσκολο ν’ αντέξω πια
τόση μεγάλη λύπη·
μα ποιος θα την θυμάται
σε σαράντα μέρες;

Καλή μου παραμάνα
είναι νωρίς να με ρωτάς—
θέλω να περιμένω ώσπου ν ‘αρθεί
το σούρουπο και ο αγαθός ιερέας.

ΙΙ.

Τα βλέφαρά μου είναι βαριά
από σκαθάρια που γιορτάζουν.

Τριγύρα μου η μυρωδιά
του νάρδου και βασιλικού
κι ο άγιος ιερέας μ΄ σταύρωσε
με τέσσερα γυαλιστερά καρφιά
στην θλιβερή φωνή του ψάλτη.

Δεν θέλω πια να ακούω
τη θλιβερή φωνή του ψάλτη.
Ο πνιγμένος του επικήδειος
μου ενοχλεί τον αιώνιον ύπνο.

Δεν θέλω πια να ακούω
τες πένθιμες καμπάνες να χτυπούν.
Ο πένθιμος θρήνος των καμπάνων
μου ενοχλεί τον αιώνιον ύπνο.

Θέλω να τυλίξω γύρω μου
έναν αιώνα και μια νύχτα σιωπής
και πια να κοιμηθώ για πάντα, μακριά
από τα λόγια και τα θόρυβο του κόσμου.


Ένα ποίημα στη σειρά   Δεκαρτείς ματαξωτές μπαλάντες

Τάκης Ζαχαρίου - Ποιήματα Γιαλούσα Κύπρος

Click here to read the English version of this poem   A century of sleep