 |
| Hanging Violin And Mandolin photograph by Garry Gay |
σε κείνους τους παλιούς καιρούς
τότε που κι 'μασταν κι δυό σχεδόν νερό και χώμα
κι γειτονιά μοσχοβολούσε όλο λεβάντα και πηλό.
Ο πάτερ με το λεκιασμένο ράσο,
μετανιωμένος τώρα πια κλαίει στις ταπεινές
του προσευχές και στις παμπάλαιες λειτουργίες,
την πρώτη μέρα που μας κάλεσε στον κήπο.
Η πίστη μας τότε ήτανε αυγή που ποτέ δεν είδε βράδυ.
Το ιερό βιβλίο των αγίων ασμάτων το 'χαμε πια σκίσει
κι όλοι οι αρχαίοι θεοί ήρθανε πίσω στο μικρό δασάκι
τραγουδώντας με μαυλιστική φωνή.
Κάθε μέρα στις τέσσερις το δειλινό, την ώρα που
τα χελιδόνια κουρασμένα πιά έσβηναν την δίψα τους
μέσα στις πρώτες θύμισες της μέρας
κι η φαντασία του καλομαθημένου αγοριού
χάνονταν μέσα σε σκέψεις μιας αρωματικής
δαντέλας, ο πατέρας της την έφερνε στη θάλασσα
με δεκατρία μαντολίνα να της γλυκοτραγουδούν.
Την κοιτάζω—τι όμορφη που είναι.
Στη μοναξιά μιας ήσυχης σπηλιάς,
το ξένοιαστο κορίτσι κάθεται στους βράχους
μέσα σε φύκια και θαλασσινό νερό
και μουρμουρά στα ντροπαλά κογχύλια και στους
γλάρους, μια νέα και κρυφή ιστορία.
Στο σούρουπο, μαζεύει γιασεμί και κατιφέδες
μ' ένα κλωνί βασιλικό στ' αυτί και φρέσκιας
λεβάντας μυρωδιά στον κόρφο.
Ένα πουλί της τραγουδά πρώτη φορά
μες 'το όνειρό της και δεκαπέντε μαντολίνα
καθισμένα στο κατώφλι του σπιτιού της
την νανουρίζουν τρυφερά να κοιμηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου