Η Οφηλία χάθηκε - Ποιήματα του Τάκη Ζαχαρίου

Οφηλία - φωτογραφία - Dorota Gorecka

Η ολόλευκη της μνήμη—
το ανθισμένο δάσος·
η μυρωδιά της λεμονιάς·
η πρώτη γεύση της αυγής. 

Σε ξέφρενη στιγμή παραφοράς
θάψαμε την σεμνότητα μας
μέσα στους τοίχους του παρεκκλησιού
και πια ξεδιψασμένοι, κρύψαμε
σε μια σπηλιά τη νέα μας ιστορία 
στη σιγουριά της θάλασσας. 

Τι όμορφη που είναι η Οφηλία
σαν κολυμπά στο ψίθυρο του δειλινού
και στους λιλά αναστεναγμούς της δύσης!

Κάρφωσε πάνω στο κατάρτι
το νυφικό της φόρεμα κι όλες της τις κορδέλες
κι έχει σαν χτένα στα μαλλιά το κόκκινο φεγγάρι.

Στεκούμενη πίσω στο τιμόνι
με την αλμύρα του γιαλού στο στόμα
και με τον άσπρο της κολλάρο

να πετά μες τα πανιά αδίστακτα,

πλέει το κίτρινο καράβι στο πορσελάνινο
βωμό της νεογέννητης ημέρας.

Χάνεται πια η Οφηλία μες στο θολό ορίζοντα
μ’ ένα παράφωνο τραγούδι να κλαίει στα χείλη της
και μ’ ένα γλάρο τσακισμένο να τη θρηνεί στο πλάι.

Ένα ποίημα στη σειρά  Δεκατρείς μεταξωτές μπαλάντες

Τάκης Ζαχαρίου - Ποιήματα Γιαλούσα Κύπρος

Click here to read the English version of this poem  Ophelia lost